[TIEL] De volledige line-up voor de 24e editie van Appelpop is afgelopen zondag gepresenteerd. Flink wat grote namen uit de Nederlandse muziekindustrie spelen in september op het festivalterrein langs de waal. Een groep festivalgangers is op de presentatie in De Beurs afgekomen en ze zijn tevreden weer naar huis gegaan.
Lees verder “Programmapresentatie Appelpop: ‘Op sommige momenten krijg je kippenvel’”
Menno de Koning heeft in 2014 het populaire tv-programma Heel Holland Bakt gewonnen. Nu is het tijd voor een volgende stap: een boek. In ‘Bakken met Menno’ beschrijft de keukenprins recepten waarvan je direct gaat watertanden, met als hoogtepunt het hoofdstuk ‘Guilty pleasures’. Maak je op voor een bananenroomtaart, frambozenvierkantjes en natuurlijk de toppers uit Heel Holland Bakt.
Lees verder “‘Bakken met Menno’ is de ultieme verzameling guilty pleasures”
De provincie Luik kent veel schilderachtige dorpjes. Huisjes met blauwe luiken voor de ramen, bloembakken met allerlei gekleurde planten voor de ramen en wegen van keien. Het hart van de provincie, de stad Luik, heeft naast historische gebouwen ook nog eens hippe designers te bieden. Tussen de vele kerken en een paar musea exposeren de jonge talenten veel verschillende kunstobjecten, van upcycling tot grafiek. Dat maakt Luik tot een veelzijdige stad.
Wie met de trein naar Luik komt, zet voet op een gloednieuw en indrukwekkend station. Santiago Calatrava won een internationale wedstrijd en kreeg daarmee de eer om het station te ontwerpen. De een ziet er een vleugel van een engel in, de ander een rog. “Alles is in beweging,” vertelt een gids die rondleidingen door het station geeft, “er zijn geen rechte lijnen. Alles is schuin en krom.”
Wat meer rechte lijnen vinden we in La Cité miroir, een Olympisch zwembad dat niet meer in gebruikt is. Het is een bezienswaardigheid waar tentoonstellingen georganiseerd worden. Door de geometrische basisvormen en de functie, een zwembad, doet het gebouw een beetje denken aan het Bauhaus. Dat het geen Bauhaus is, wordt duidelijk dankzij de bogen van gewapend beton en de grote glazen wand aan de voorzijde. Door deze glazen wand is er licht in overvloed: dat is dan ook het eerste wat opvalt als je binnen komt lopen. Het staat in schril contrast met Opéra Royal de Wallonie, op steenworp afstand, dat helemaal in de neoclassicistische stijl is gebouwd. De operazaal kent dan ook vele engeltjes en een fresco op het plafond.
Tussen de winkels in Luik liggen ateliers verborgen, waar niet alleen kunst wordt gemaakt maar ook verkocht. In de winkel arqontanporin in het centrum verraden de grote tafels met verfspetters dat het pand vroeger een werkplaats was. “Voorheen maakten we alles hier, maar de ruimte werd te klein”, verklaart eigenaar en kunstenaar Bruno Le Boulengé. Het werk heeft wat weg van actionpainting. De kunstwerken zijn kleurrijk en niet één is hetzelfde, zelfs als dat op het eerste gezicht wel zo lijkt. Elk kunstwerk heeft een aparte titel gekregen, die ook op het plexiglas staat, bijvoorbeeld ‘tout compte fait’ en meer titels om over na te denken. “We schrijven wat we denken”, legt de kunstenaar uit.
Als je even doorloopt kom je in een karakteristiek straatje waar Delphine Quirin is gevestigd. Ze verkoopt handgemaakte hoeden en accessoires aan klanten in Parijs, Japan, Rusland en de Verenigde Staten. Achter in het winkeltje maakt ze alle hoeden zelf. De kunstenares laat de mallen zien waar ze mee werkt. “De basis van de hoed verandert niet”, legt Quirin uit terwijl ze naar een plank wijst. Daar merk je in de winkel zelf niets van. Van mutsen met strikjes tot een zonnehoed of hoofdband met bloemen, de ontwerpen zijn heel divers.
Een extra reden om de stad te bezoeken is Reciprocity van 1 oktober tot 1 november. Dan staat alles in het teken van design met verschillende exposities en workshops. Luik is veelzijdig. Vanaf het moment dat je uit de trein stapt word je meegenomen langs historische gebouwen, winkels van designers en dat alles uiteraard onder het genot van een Luikse wafel.
Het is een tijd stil geweest rondom rockband Destine. De band nam een pauze van een aantal jaar en even was het niet zeker of ze ooit nog wel bij elkaar zouden komen. Zo ver is het niet gekomen en met hun derde album zijn ze helemaal terug. ‘Forevermore’ staat vol poppunk met snoeiharde gitaren, nummers zoals we gewend zijn van Destine.
‘Forevermore’ is een bijzonder album. Het is tot stand gekomen door middel van crowdfunding. Het eerste nummer, dat dezelfde titel meekrijgt als het album, komt gelijk goed binnen. De gitaren en de drums zijn als vanouds duidelijk aanwezig en door de aanstekelijke sound klinkt het album als één geheel.
Destine verrast niet, maar geeft wel een vertrouwd geluid. Dat komt misschien omdat de band voor het mixen een beroep heeft gedaan op James Paul Wisner, die ook de vorige albums van Destine heeft gemixt. De nummers van het album luisteren lekker en de eerste single die de band onlangs uitbracht, ‘Down and out’, blijft in je hoofd hangen. Het tempo van het album ligt, dankzij de instrumentatiekeuze, vrij hoog. Voor je het weet ben je bij het laatste nummer aanbeland.
Een goede adempauze krijg je aan het begin van het laatste nummer ‘Unconditional light’. Die pauze duurt niet lang, de poppunk elementen maken maar even plaats voor zang met alleen toetsen op de achtergrond. Het duurt niet lang voor Destine in hetzelfde nummer weer doet waar ze goed in zijn. De gitaren en drums zijn dan terug van weggeweest. Het is een aangename pauze, voor zolang hij duurt. Destine sluit het album alles behalve rustig af.
De nummers op ‘Forevermore’ wijken niet echt af van eerder werk van de band. Hoewel vernieuwing niet altijd goed is, zou het voor Destine zeker het proberen waard zijn om eens wat gewaagder uit de hoek te komen. Hoe dan ook, als je zin hebt in poppunk , dan pak je het album van Destine er wel bij. Al is het alleen maar omdat de muziek en de zang zo lekker klinkt bij elkaar.
Het boek is ontstaan uit de wens van Larisse van der Haar-Buijze’s zoontje Daan: ‘iedereen moet net zo lekker kunnen eten als ik, zelfs als zij ‘niets’ mogen.’ Op vijfjarige leeftijd is haar zoontje overleden. Larisse heeft van zijn woorden haar missie gemaakt. Sterren van de hemel is een kookboek voor iedereen, met speciale aandacht voor mensen die niet alles kunnen eten.Voedselovergevoeligheid of een zoutarm dieet, Sterren van de hemel houdt er rekening mee.
Een goed begin is het halve werk, moet Van der Haar-Buijze gedacht hebben toen zij begon aan haar boek. De basis van het boek staat als een huis. Met een inleiding over soorten meel om mee te bakken, een hele rits oliën van olijfolie tot druivenpitolie en een aantal onmisbare recepten slaat ze de plank zeker niet mis.
Kant-en-klare kruidenmengsels uit de winkel bevatten vaak allergenen. Om ervoor te zorgen dat iedereen mee kan eten beschrijft Van der Haar-Buijze enkele recepten voor kruidenmengsels. Spicy satekruiden en een kerriemix bijvoorbeeld, erg handig om op de plank te hebben staan. Door het boek valt ze verschillende keren terug op die recepten.
Aan elk eetmoment is gedacht. Voor de feestdagen bevat het boek onder andere een recept voor kruidnoten, waar ook mensen met glutenallergie van kunnen eten. Aan de restjes wordt ook gedacht. De pizzachips uit het boek worden, je raadt het misschien al, gemaakt van de resten van glutenvrij pizzadeeg.
Het kan geen toeval zijn dat dit boek vlak voor de zomer is uitgekomen. Foto’s in het hoofdstuk ‘koken op open vuur’ doen je verlangen naar lekker buiten eten op een zwoele zomeravond. Zomerse gazpacho’s en een frisse salade uit Sterren van de hemel zijn daar perfect voor. De schrijfster is gek op buiten koken met producten uit haar tuin. Dat resulteert in recepten boordevol groentes.
Sterren van de hemel is om meerdere redenen een bijzonder boek. Het fraai opgemaakte boek draagt een verhaal bij zich. Door de verschillende thema’s komt werkelijk elk eetmoment aan bod. Een extra pannetje voor iemand met voedselovergevoeligheid is niet meer nodig, met dit boek kun je allemaalhetzelfde eten.
Fotocredit: Ben Deiman
Zonder de beste en meest verse ingrediënten krijg je geen goede hamburger, als we de heren van hamburgeratelier Big Fernand mogen geloven. In het boek met een medium gebakken hamburger en flink wat gesmolten kaas op de voorkant delen zij hun geheimen met het publiek. Toch leggen de schrijvers je niets op, de kleurrijke burgers dienen vooral als inspiratiebron voor je eigen creaties.
Big Fernand is een zeer geliefd burgeratelier in Parijs, gerund door Steve Burggraf, Guillaume Pagliano en Alexander Auria. De allerlekkerste burgers uit het atelier komen in het boek aan bod, zoals de cheeseburger met bacon en klassiek met tomme. Wie een burger wil maken uit een bepaalde streek in Frankrijk kan zijn hart ophalen. Een recept dat wel in de smaak valt is die uit Normandië met, hoe kan het ook anders, een stuk rauwmelkse camembert.
De auteurs hebben tien gouden regels opgesteld voor het bereiden van een goede burger. Hét grote geheim zijn verse kruiden, maar de vleeskeuze en het broodje zijn ook belangrijk. De regels worden in de bladzijden daarna verder uitgewerkt, want wat is nu precies goed brood? Die vraag wordt al snel beantwoord met het recept voor ‘Het betere brood’. Aan het eind van het boek komen er ook nog allerlei bijgerechten om de hoek kijken, zoals ‘de frieten van Fernand’ en ‘Koolsalade, maar dan anders’.
De auteurs zijn in de ingrediëntenlijsten uitgesproken. Zo gebruik je geen gewoon rundergehakt, maar rundergehakt van een uitgebeende platte bil zonder vet of kalfsgehakt van de onderrib of schouder. De ingrediënten zijn gevarieerd en lijken op het eerste gezicht makkelijk te vinden. Je kunt ook out of the box denken, dat is juist wat de auteurs willen, door een eigen draai te geven aan de recepten die zij hebben verzameld.
Met dit boek in huis ben je slechts enkele boodschappen en een hamburgerpers verwijderd van de lekkerste hamburger die je ooit gemaakt hebt. Gelukkig hebben de auteurs gedacht aan het complete plaatje en zet je met dit boek niet alleen een burger, maar gewoon een complete maaltijd op tafel. Al worden de bijgerechten door het aantal recepten, welgeteld drie, misschien wat eentonig.
Miss Montreal geeft in haar tweede theatertour opnieuw een kijkje in het leven van de band. De gevoelige Nederlandstalige liedjes zijn naar de voorgrond geschoven. Ze versterken de persoonlijke verhalen die in theater de Kom in Nieuwegein worden verteld.
Lees verder “Miss Montreal laat het publiek zich thuis voelen tijdens ‘Onmeunig Sanne’”
KERK-AVEZAATH – Young adult-roman ‘De Kick’ wordt verfilmd. In het boek wordt een zaak van de Betuwse recherche opgetekend door Helen Vreeswijk. Met een film op de planning heeft de schrijfster wellicht nog andere ambities. ,,In mijn boeken heet ik Heleen Resmann. Als ze terugkomt in de film ben ik benieuwd wie haar gaat spelen. Misschien mag ik het zelf wel doen, dat deed Alfred Hitchkock tenslotte ook”, grapt de Betuwse schrijfster.
Lees verder “Boekverfilming voor ‘De Kick’ van Helen Vreeswijk”
Deze foto’s zijn gepubliceerd op CLEEFT.nl
